Σε έναν Έλληνα επιστήμονα της πληροφορικής, τον Μιχάλη Δερτούζο (1936 - 2001), ο οποίος είχε γεννηθεί πριν 82 χρόνια, είναι αφιερωμένο το σημερινό λογότυπο (doodle) στην αρχική σελίδα της μηχανής αναζήτησης της Google.

Ο Δερτούζος υπήρξε διακεκριμένος καθηγητής και διευθυντής του Εργαστηρίου Επιστήμης Υπολογιστών του Πανεπιστημίου MIT των ΗΠΑ. Υπήρξε πρωτοπόρος σε πολλούς τομείς της νέας τεχνολογίας, μεταξύ των οποίων στην ανάπτυξη του Παγκόσμιου Ιστού (Web), κάτι που έχει αναγνωρίσει και ο «πατέρας» του Ιστού, ο Βρετανός Τιμ Μπέρνερς Λι.

Είχε γεννηθεί στην Αθήνα, ήταν γιος του Λεωνίδα Δερτούζου, αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού, αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών και στη συνέχεια σπούδασε και έκανε καριέρα στις ΗΠΑ. Μεταξύ άλλων, υπήρξε σύμβουλος της αμερικανικής και της ελληνικής κυβέρνησης σε θέματα τεχνολογίας, ενώ αγωνίσθηκε για ένα διαδίκτυο στην υπηρεσία του ανθρώπου.

Τα doodles δημιουργούνται από τη Google για να γιορτάσουν γεγονότα, επετείους και γενέθλια καλλιτεχνών, επιστημόνων, μουσικών και άλλων ξεχωριστών προσωπικοτήτων. Η ομάδα μηχανικών και σχεδιαστών doodle της Google (γνωστοί ως doodlers) ψάχνει πάντα για νέες και ενδιαφέρουσες ιδέες.

Το πρώτο doodle είχε δημιουργηθεί το 1998, όταν οι ιδρυτές της Google Λάρι Πέιτζ και Σεργκέι, προκειμένου να ενημερώσουν τους χρήστες ότι θα λείπουν (ήθελαν να πάνε σε φεστιβάλ στην έρημο της Νεβάδα), τοποθέτησαν το σχέδιο μίας φιγούρας σε ράβδο πίσω από το δεύτερο «ο» του λογοτύπου της εταιρείας, ενημερώνοντας έτσι τους χρήστες ότι βρίσκονται εκτός γραφείου. Η ιδέα άρεσε και έκτοτε καθιερώθηκε και εμπλουτίσθηκε.

Στη Μέση Ανατολή η κατάσταση χαρακτηρίζεται από πρωτοφανή ρευστότητα, πρωτίστως ως προς το ευμετάβλητο των γεωστρατηγικών συμμαχιών…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ του "Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

και της "Πανελλαδικής πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας"

Οι διαχρονικοί στρατηγικοί πρωταγωνιστές αλλά και οι ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις, βρίσκονται σε έναν αέναο ανταγωνισμό που εναλλάσσεται ακόμη και με προσωρινές λυκοσυμμαχίες, σε μια προσπάθεια να διασφαλίσουν για λογαριασμό τους, το μέγιστο δυνατό μερίδιο ελέγχου, στο γεωπολιτικό αποτύπωμα της επόμενης μέρας.

Πρόκειται για ανταγωνισμούς που δεν είναι μονοδιάστατοι, και που ως τέτοιοι αφορούν... ΚΑΙ στα ζητήματα που σχετίζονται με την εξοπλιστική ισχύ… ΚΑΙ στα διαμορφούμενα νέα ενεργειακά προγράμματα… αλλά ΚΑΙ σε περιφερειακές οικονομικές ενοποιήσεις… όπως επίσης ΚΑΙ στον θρησκευτικό – πολιτισμικό προσεταιρισμό, κυρίως του Ισλαμικού κόσμου.

Έτσι λοιπόν η πολυπολικότητα του σύγχρονου κόσμου, εκλαμβάνει την Μέση Ανατολή ως πεδίο δόξης λαμπρόν για την πληρέστερη έκφραση και δομική υπόστασή της. Επομένως ο τρόπος με τον οποίο «πλασάρονται» οι ισχυροί και οι περιφερειακοί παίκτες σε αυτή τη διεργασία, δεν μπορεί πλέον να ερμηνεύεται με όρους παραδοσιακούς.

Μέσα σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον θα πρέπει να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το γεωστρατηγικό προφίλ της σύγχρονης Τουρκίας, το οποίο

επίσης ΔΕΝ είναι μονοδιάστατο, και για την αποκωδικοποίηση του οποίου προφανώς ΔΕΝ αρκεί η απολυτοποίηση του παράγοντα που σχετίζεται με την προσωπικότητα του Τούρκου ηγέτη.

Ο Ερντογάν αναμφισβήτητα είναι η μία παράμετρος, και ταύτισε την παρουσία του στο τιμόνι της Τουρκίας, με την αντίληψή του για τη δημιουργία του νέου imperium που οραματίζεται. Αλλά αυτή η στόχευση από μόνη της, προϋποθέτει πολλαπλές δράσεις στο πλαίσιο μιας ενιαίας στρατηγικής αντίληψης  στην οποία ενσωματώνονται... 

• ΚΑΙ η επιθετικότητα… αλλά ΚΑΙ ο συνεργατισμός… 
• ΚΑΙ η αδιαλλαξία… όπως ΚΑΙ το θράσος, η δολιότητα, 
• Αλλά ΚΑΙ κάθε μέσο που μπορεί να του διασφαλίσει σταθερά βήματα και μόνο προς τα εμπρός.

Σημείο κλειδί στην αρμονική σχέση του προσωπικού του μεγαλοϊδεατισμού με τον γεωπολιτικό ρόλο που αυτοδίκαια καλείται να παίξει η Τουρκία ως μέγεθος φύσει και θέσει, είναι η επιτυχημένη προσπάθεια να ενσωματώσει πλήρως την θετικά προδιατεθειμένηΤουρκική κοινωνία, στην ακραία ισλαμική αντίληψη, ρητορική και λογική.

Έχοντας επομένως διασφαλίσει την –όπως όλα δείχνουν- οριστική αποστασιοποίηση της Τουρκικής κοινωνίας από την Κεμαλική κοσμική αντίληψη, και την δυναμική προσκόλλησή της στο σουνιτισμό, με την φανατισμένη προσδοκία της να καταστεί ηγέτιδα δύναμη στο περιβάλλον του, αυτό που εξασφάλισε ουσιαστικά είναι την πολυπόθητη ισχυρή κοινωνική αποδοχή στο ριψοκίνδυνο παιχνίδι του, αφού ακόμη και με δυσβάστακτο κόστος, η Τουρκική κοινωνία –ως δεύτερη παράμετρος- δεν κουβεντιάζει καν την πιθανότητα της πολιτικής του ανατροπής. 

Και πάντως σίγουρα δεν συζητά την πιθανότητα ανατροπής του πολιτικού στάτους το οποίο οικοδομεί σε όλα τα επίπεδα ΚΑΙ της διοίκησης αλλά ΚΑΙ της άσκησης εξωτερικής πολιτικής.

Η αντίληψη λοιπόν του Ερντογάν για τον ρόλο της Τουρκίας στην υπό διαμόρφωση νέα περιφερειακή τάξη, είναι και αντίληψη της πλειοψηφίας της Τουρκικής κοινωνίας, κι αυτή η πλευρά καθιστά πολλαπλά δυσκολότερη τη στάση απέναντί του, ΤΟΣΟ των φίλων, ΟΣΟ και των αντιπάλων.

Η τρίτη παράμετρος σχετίζεται με την στρατηγική ευελιξία του αποφασισμένου και του αδίστακτου, η οποία χαρακτηρίζει την σύγχρονη Τουρκική στρατηγική ΚΑΙ στο εσωτερικό μέτωπο με θύμα την ίδια τη Δημοκρατία… ΚΑΙ στο μέτωπο των πολεμικών επιχειρήσεων με λάφυρο τους πλέον αντιφατικούς προσεταιρισμούς… ΚΑΙ στην κλιμάκωση του επιθετικού αναθεωρητισμού της που στοχοποιεί ευθέως το Διεθνές Δίκαιο… αλλά ΚΑΙ στον τρόπο με τον οποίο δομείται η διεθνής της στρατηγική και χτίζονται οι στρατηγικές της συμμαχίες.

Το αποτέλεσμα αυτού του επιλεκτικού συνδυασμού, είναι μια Τουρκία που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δεδομένη για κανέναν… μια Τουρκία που ΕΙΝΑΙ στρατηγικός σύμμαχος για τους πάντες… μια Τουρκία που ΕΚΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ως στρατηγικός καταλύτης στους ανταγωνισμούς μεταξύ όλων των τρίτων… μια Τουρκία που ΔΕΝ ΕΚΒΙΑΖΕΤΑΙ, όσο τουλάχιστον οι παραδοσιακά ισχυροί παίχτες δεν τροποποιούν εκ θεμελίων την παραδοσιακή τους αντίληψη για τη στρατηγική διαχείριση δεδομένων… μια Τουρκία που ΞΕΡΕΙ να αξιοποιεί προς όφελός της τις αντιθέσεις συμμάχων αλλά και αντιπάλων.

Όλα τα παραπάνω, εκφράζονται με τρόπο πολύ χαρακτηριστικό, ΚΑΙ στην πολιτική διαχείριση συμμάχων και αντιπάλων στο εσωτερικό της Τουρκίας… ΚΑΙ στο μέτωπο της Συρίας με υπομέτωπα αυτό του Άσαντ αλλά και το Κουρδικό… ΚΑΙ στη στρατηγική συνεργασία της Τουρκίας με το Ιράν που εκτός από το ενεργειακό κομμάτι της διασφαλίζει ικανοποιητικές λύσεις και στην αντιμετώπιση του Κουρδικού… ΚΑΙ στη στρατηγική της συνεργασία με το Κατάρ όπως ΚΑΙ στην στρατηγικού χαρακτήρα αντιπαράθεσή της με την Σαουδική Αραβία… ΚΑΙ φυσικά στον τρόπο με τον οποίο κλιμακώνει τις πιέσεις της στο Κυπριακό, στην Κυπριακή ΑΟΖ, στην υπέρθερμη ζώνη του Αιγαίου αλλά και στην εμπλοκή της στα τεκταινόμενα της Βαλκανικής.

Και προφανώς όλα τα παραπάνω μεγαλουργούν στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται και χρησιμοποιεί ΤΟΣΟ τις Ρωσοτουρκικές, ΟΣΟ και τις Αμερικανοτουρκικές σχέσεις.

Στο θέατρο λοιπόν της Μέσης Ανατολής, του οποίου οι επιδράσεις έχουν ευρύτερες πλανητικές επιπτώσεις, η Τουρκία φαίνεται να κερδίζει το στοίχημα της ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ασκώντας ουσιαστικά πρωταγωνιστικό ρόλο, σε ολόκληρο το τόξο από το Ιράν και τη Μοσούλη, μέχρι τις ακτές της ΝΑ Μεσογείου… αλλά ΚΑΙ να θέτει ισχυρές βάσεις για το στοίχημα του ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ, από το Νότιο υπογάστριο της Ρωσίας μέχρι και τη Σαουδική Αραβία την ηγεσία της οποίας στοχοποιεί μεθοδικά και απολύτως σχεδιασμένα.

Το μεγάλο πρόβλημα ωστόσο -το οποίο είναι και πρόβλημα αμιγούς Ελληνικού ενδιαφέροντος- είναι πως η Τουρκική εμπλοκή παρά τα τόσα ανοικτά μέτωπα, κλιμακώνεται εξ ίσου ΤΟΣΟστο Αιγαίο, ΟΣΟ και στην Βαλκανική.

Πρόκειται για εμπλοκή στρατηγικού χαρακτήρα, που επίσης δεν είναι μονοδιάστατη, αφού…

• Η εμπλοκή της στη Βαλκανική είναι πρωτογενές προϊόν της περί του imperium αντίληψης από την οποία εμφορείται, και στην οποία ενσωματώνονται στοιχεία που ακουμπούν στην παρακαταθήκη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, γι’ αυτό καιη Βαλκανική εκλαμβάνεται ως δεύτερο αφετηριακό σημείο με περαιτέρω στόχευση την Κεντρική Ευρώπη. Ενώ…
• Οι βλέψεις της στο Αιγαίο, δεν σχετίζονται αποκλειστικά και μόνο με μια στατική αντίληψη γεωγραφικών βλέψεων σε βάρος της Ελλάδας, αλλά ενσωματώνουν οράματα για μια Τουρκία που, προκειμένου να αναβαθμιστεί από ισχυρή περιφερειακή δύναμη σε πανίσχυρο παγκόσμιο παίκτη, έχει ανάγκη από ένα φιλόδοξο πρόγραμμα που θα την καταστήσει και ισχυρή ΝΑΥΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, και αυτή η πλευρά συστηματικά υποτιμάται.

Το μεγαλύτερο λοιπόν έλλειμμα της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής, είναι το γεγονός ότιδεν αντιλαμβάνεται το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ πάνω στο οποίο  εδράζεται η αντιπαράθεση με την Τουρκική επιθετική ρητορική και την επιθετικά αναθεωρητική πρακτική που υιοθετεί στις δράσεις της.

Κι εδώ, δεν πρόκειται για μια απλή διαχειριστική λεπτομέρεια που απλώς δεν λήφθηκε υπ’ όψιν και η οποία εύκολα επανορθώνεται. 

Πρόκειται για μια συνολικά διαφορετική στρατηγική αντίληψη στη διαχείριση της Εξωτερικής πολιτικής, όχι γιατί θα μπορούσε αυτοτελώς να ανακόψει τις Τουρκικές βλέψεις στο επιχειρησιακό επίπεδο… αλλά ΚΥΡΙΩΣ γιατί θα σηματοδοτούσε μια εποικοδομητικά επιθετική νομικοπολιτική και διπλωματική διαχείριση της Εξωτερικής μας πολιτικής, που θα μπορούσε να απαιτήσει να αναγορευτούν ΚΑΙ οι διεθνείς οργανισμοί αλλά ΚΑΙ οι πολυδιαφημισμένες «στρατηγικές» συμμαχίες της χώρας, σε ισχυρό ανάχωμα, αναδεικνύοντας το πραγματικό πρόσωπο και το πραγματικό σχέδιο του εφιάλτη.

Μια Ελλάδα που ΔΕΝ θα ήταν δεδομένη… 

Μια Ελλάδα που ΔΕΝ θα σύρονταν άκριτα και άβουλα πίσω ακόμη και από καταφανώς εθνικά επιζήμιες εντολές… 

Μια Ελλάδα που ΘΑ διέθετε μαχητική στρατηγική αντίληψη για την Ειρήνη στην περιοχή… για την ευημερία στη Βαλκανική… για τις ισορροπίες στο σύγχρονο κόσμο…

Θα ήταν μια Ελλάδα με λόγο… με ρόλο… με πραγματική γεωπολιτική υπόσταση… Θα ήταν μια Ελλάδα καταλύτης… ΟΧΙ για την υποταγή του εαυτού της και της Βαλκανικής, ΑΛΛΑ για την ουσιαστική Εθνική και Κοινωνική απελευθέρωση των λαών της.

Μια τέτοια Ελλάδα, ικανή ούσα να αξιοποιήσει το ισχυρό γεωπολιτικό της κεφάλαιο έναντι πάντων, ΕΚΒΙΑΖΟΝΤΑΣ λύσεις… και ΟΧΙ ΕΚΒΙΑΖΟΜΕΝΗ σε ολέθριες επιλογές, θα μπορούσε να αναγορευτεί σε καταλύτη για τη συντριπτική ήττα της στρατηγικής του νεοοθωμανισμού.

Η ανθρωπότητα… Τα Βαλκάνια… Η Ευρώπη… Η πολύπαθη Μέση Ανατολή… Ολόκληρη η Ευρασία... Έχουν ανάγκη από μια στρατηγική ήττα του εφιαλτικού επεκτατικού σχεδίου της Τουρκίας ΤΩΡΑ, διότι χωρίς αυτήν, το τίμημα θα είναι βαρύτατο.

Γι αυτό και η πατρίδα μας έχει ανάγκη από μια Δημοκρατική Πατριωτική Εξουσία ΤΩΡΑ, διότι είναι η μοναδική ικανή και αναγκαία συνθήκη που θα βάλει τον τόπο σε μια άλλη πορεία, ανατρέποντας επιλογές που οδηγούν στην αμετάκλητη στρατηγική του αιχμαλωσία και πιθανότατα ακόμη και στον εδαφικό του διαμελισμό.

30 Νοεμβρίου στην Πειραματική Σκηνή -1 του Εθνικού Θεάτρου

Ο καταποντισμός του εγωιστή Γιόχαν Φάτσερ, ένα κείμενο που ανεβαίνει σπάνια στο θέατρο, υπηρέτησε για τον Μπρεχτ μια άσκηση διάρρηξης των ορίων προς το αδύνατο, το ουτοπικό.  Πρόκειται για ένα έργο που εξασφαλίζει τη θέση του στο πεδίο του σύγχρονου πειραματισμού για τη θεατρική εμπειρία σε κάθε της έκφανση, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει η Ελένη Βαροπούλου που υπογράφει τη μετάφραση. 

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Σίμος Κακάλας πιστός στην ανήσυχη ιδιοσυγκρασία του, απαντά στην πρόκληση του μπρεχτικού κειμένου με μια παράσταση που αποδεικνύει ότι οι καινοτόμες ιδέες του Γερμανού δραματουργού παραμένουν αφετηρία προς γόνιμες αναζητήσεις, ενώ την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Γιάννης Αγγελάκας στην πρώτη του συνεργασία με τον Σίμο Κακάλα και το Εθνικό Θέατρο.

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραψε το έργο μεταξύ 1926 και 1931 αφήνοντάς το ημιτελές, αποσπασματικό, ανοιχτό.  Περιλαμβάνει σκηνές, σημειώσεις, χορικά, λυρικά κομμάτια και κείμενα φιλοσοφικού περιεχομένου. Είναι ένα «λατομείο» ιδεών και μορφών που προσφέρεται για διασκευές, πολιτικό στοχασμό και σκηνικούς πειραματισμούς.

Τέσσερις Γερμανοί στρατιώτες λιποτακτούν από το Δυτικό Μέτωπο του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου. Ανάμεσά τους, ο Γιόχαν Φάτσερ, πρόσωπο με ιδιαίτερα εγωιστική συμπεριφορά που δημιουργεί προβλήματα στο εσωτερικό της ομάδας. Οι λιποτάκτες κρύβονται στην πόλη Μιλχάιμ και καταποντίζονται καθώς ο ευρηματικός ατομικιστής Γιόχαν Φάτσερ, με την ανεύθυνη συμπεριφορά του, τινάζει την ομάδα, το μικρό «κολλεκτίφ», στον αέρα.

Ταυτότητα Παράστασης

Μετάφραση - Διασκευή: Ελένη Βαροπούλου
Σκηνοθεσία: Σίμος Κακάλας
Σκηνικά - Κοστούμια: Kenny MacLellan
Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας

Φωτισμοί: Παναγιώτης Λαμπής
Επιμέλεια Ήχου: Coti Κ.
Βοηθός Σκηνοθέτης: Δημήτρης Καλακίδης

Μάσκες: Μάρθα Φωκά

Διανομή:

Μιχάλης Βαλάσογλου, Νίκος Γιαλελής, Σίμος Κακάλας, Χαρά Κότσαλη, Κωνσταντίνος Μωραΐτης, Μάνος Πετράκης, Φελίς Τόπη

Φωτογράφος παράστασης: Κάρολ Τζάρεκ

Πληροφορίες για τα Μ.Μ.Ε. 210.5288111, 210.5288164

Εθνικό Θέατρο - Πειραματική Σκηνή -1 (Σκηνή «Κατίνα Παξινού») - Κτίριο Rex Πανεπιστημίου 48, τηλ. 210-3305074, 210-7234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας), στο www.ticketservices.gr και στο  tickets.public.gr

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:00

Κυριακή 20:00

Γενική είσοδος:  13€,  10€ νεανικό φοιτητικό και 5€ για ανέργους

GRACE AND GLORIE

του Tom Ziegler

(Πανελλήνια Πρώτη Συγγραφέα και Έργου)

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018 ΣΤΙΣ 19.00

(ΓΙΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ)

Το βραβευμένο έργο «GRACE & GLORIE» του Tom Ziegler, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο Αγγέλων Βήμα   στα πλαίσια της φετινής θεματικής του ενότητας «Άβυσσος η Ψυχή…» .

Η διάσημη ντραμεντί  σε μετάφραση  Μαργαρίτας Δαλαμάγκα- Καλογήρου και σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά, ανεβαίνει  με τις Αλεξάνδρα Παντελάκη και Δώρα Χρυσικού στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Υπόθεση

Ψηλά, πάνω στα όμορφα βουνά της Βιρτζίνια, σε μια άκρη ενός μεγάλου κτήματος, που πρόσφατα ξεπουλήθηκε σε έναν απατεώνα εργολάβο, ζει ολομόναχη, η ενενηντάχρονη αγρότισσα Γκρέις, μέχρι προ τινος ιδιοκτήτρια. Η πρόβλεψη των γιατρών του νοσοκομείου, από όπου μόλις βγήκε, είναι πως τής απομένουν λίγες εβδομάδες ζωής. 

Από την άλλη, η πρόβλεψη του εργολάβου είναι πως πολύ  σύντομα η ηλικιωμένη γυναίκα  θα τού «αδειάσει» ακόμα και εκείνο το μικρό καλύβι στην άκρη που τής έχει παραχωρήσει για να μείνει όσο ζήσει. Ήδη, οι μπουλντόζες του γκρεμίζουν το σπίτι και τις υπέροχες δενδρόφυτες εκτάσεις που το περιβάλλουν για να στηθεί, όσο πιο σύντομα γίνεται, ένα «πολυτελές resort». 

Τον ίδιο καιρό, η παντελώς απρόβλεπτη, γεμάτη καυστικό χιούμορ, μεταδοτική αισιοδοξία και θέληση για ζωή και πάντα δραστήρια Γκρέις περνάει τον καιρό της ακούγοντας στην διαπασών εκκλησιαστικούς ύμνους και μουσική κάντρι από την αγαπημένη της Ντόλυ Πάρτον,  φροντίζει τις κότες  και τις μηλιές της και δεν αφήνει στιγμή της ημέρας να περάσει χωρίς να κάνει κάτι χρήσιμο. 

Εκεί, από το πουθενά, εμφανίζεται μπροστά της η Γκλόρι, μία γυναίκα σαράντα ετών, πτυχιούχος του Χάρβαρντ, πρώην κάτοικος Νέας Υόρκης και  πρώην διευθυντικό στέλεχος μεγάλης εταιρίας, που, γεμάτη πίκρα και οργή, πρόσφατα παράτησε τα πάντα και ακολούθησε τον δικηγόρο σύζυγό της στο μέρος όπου γεννήθηκε, σε μια προσπάθεια να σώσουν τον γάμο τους μετά από μια οικογενειακή τραγωδία. Η πρόβλεψη της Γκλόρι είναι πως η ζωή δεν τής επιφυλάσσει τίποτα πια. Η ίδια  περνάει τον καιρό της συντροφεύοντας εθελοντικά ανήμπορους ανθρώπους που βρίσκονται στο τέλος της ζωής τους. Αυτή την συντροφιά έρχεται σταλμένη από το νοσοκομείο να προσφέρει και στην Γκρέις.

Μόνο που η Γκρέις δεν είναι μία τέτοια περίπτωση.  Και εκεί αλλάζουν όλα. 

Οι δύο εντελώς διαφορετικές γυναίκες, αλληλοσυμπληρώνονται μέσα από μια δυνατή ιστορία αγάπης και συμφιλίωσης,  μετριούνται με την ζωή τους και με την Ζωή, αποκαλύπτουν θαμμένα μυστικά και ανακαλύπτουν την ουσία και την αξία της Αγάπης.  

Και κάνουν τις προβλέψεις όλων να μείνουν απλώς προβλέψεις… 

Τους ρόλους  έχουν ερμηνεύσει ντουέτα του μεγέθους των Τζίνα Ρόουλαντ / Νταϊαν Λέιν   και Εστέλ Πάρσονς / Λούσυ Αρνάζ

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα - Καλογήρου

Σκηνοθεσία: Γιάννης Λασπιάς

Βοηθός Σκηνοθέτη: Γεωργία Παντέλη

Σκηνικά: Αρετή Μουστάκα

Κοστούμια: Χριστίνα Πανοπούλου

Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας

Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Λασπιάς

Φωτογραφίες : Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Παίζουν: Αλεξάνδρα Παντελάκη και Δώρα Χρυσικού

Σελίδα Παράστασης

https://www.facebook.com/pg/Grace-Glorie-330221207764973/about/?ref=page_internal

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

ΣΑΒΒΑΤΟ 21.15 & ΚΥΡΙΑΚΗ 19.00  

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 90’

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

Κανονικό: 12 ευρώ

Φοιτητικό – Θεατών άνω των 65 - Ανέργων: 10 ευρώ

Ατέλειες 5 Ευρώ

Ειδικές τιμές εισιτηρίων για φορείς και συλλόγους (210-5242211)

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

Προπωλήσεις στο ταμείο του θεάτρου καθημερινά 18.30-21.30. Τηλεφωνικές κρατήσεις με καθορισμό θέσεων στο 210 5242211.

ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ

Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια, 104 31 Αθήνα

|Τηλ: 210 5242211 | Fax 210 5242212 | 

Το Θέατρο Πρόβα εντάσσει στο ρεπερτόριο της καινούριας σεζόν το καινούριο-άπαιχτο κι ανέκδοτο, έργο του πολυβραβευμένου συγγραφέα Παναγιώτη Μέντη. Η «Αναζήτηση», όπως είναι ο τίτλος του έκανε πρεμιέρα στις 15 Οκτωβρίου, με πρωταγωνιστές την Κοραλία Τσόγκα και τον Θωμά Βούλγαρη. Οι δύο πολλά υποσχόμενοι ηθοποιοί της νεότερης γενιάς, υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη Νίκου Σακαλίδη, θα υποδυθούν δύο πρόσωπα σε σχέση αιμομιξίας. Ήρωες μιας κωμωδίας με τραγικό πυρήνα.

Λίγα λόγια για το έργο

Η «Αναζήτηση» είναι μια κωμωδία. Χωρά όμως το γέλιο σε μια ιστορία που σχετίζεται μ’ ένα θέμα σκληρό, ταμπού, όπως αυτό της αιμομιξίας; Μα ακριβώς αυτό είναι που θα οδηγήσει τον θεατή στην βαθιά κατανόηση του προβλήματος. Άλλωστε, οι δύο ήρωες-ένας άντρας και μια γυναίκα- δεν νοιώθουν καμία ενοχή. Η φύση τους χρησιμοποιεί, παίρνοντας εκδίκηση για το αφύσικο της άγριας καθημερινότητας που βιώνει ο άνθρωπος προκειμένου να ενταχθεί, να επιβιώσει, ν’ ανελιχθεί ή να βρεθεί στο περιθώριο

Με όπλο, εν αγνοία τους, το τερατώδες οι δύο ήρωες δυναμιτίζουν όσα οι κοινωνικά αποδεκτές συμπεριφορές επιβάλουν στην αδιέξοδη ρουτίνα των ισορροπιών, στο ζητούμενο για ανθρώπινη ζωή.

Τι μπορεί να μείνει ή να ξαναγεννηθεί μετά την καταστροφή; Ίσως η ανθρωπιά σε ένα μέλλοντα κόσμο…

Ταυτότητα παράστασης

Η Αναζήτηση

Ένα καινούριο θεατρικό έργο του Παναγιώτη Μέντη

Σκηνοθεσία: Νίκος Σακαλίδης

Πρωταγωνιστούν: Κοραλία Τσόγκα, Θωμάς Βούλγαρης

Πρεμιέρα: 15 Οκτωβρίου

Πού: Θέατρο Πρόβα, Αχαρνών και Ηπείρου 39, τηλ.: 210 8818326

Πότε: Κάθε Δευτέρα στις 20:00 και κάθε Τρίτη στις 21:00

Διάρκεια: 60 λεπτά

Είσοδος: 15 €, προπώληση 8 € (έως και 16/11)

Αγορά εισιτηρίων: Από το ταμείο του θεάτρου και το www.viva.gr

Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-WeWill

Σημείωμα συγγραφέα - Παναγιώτης Μέντης

Ένας άνδρας και μια γυναίκα αναζητούνται. Δυο ανθρώπινα πλάσματα καλούνται να επιβιώσουν σε ένα κόσμο υποκρισίας, με απουσία αισθημάτων, σχεδόν πειραματόζωα σε συνθήκες φόβου και απόρριψης.

Δυο ανθρώπινα πλάσματα προορισμένα να γίνουν εξιλαστήρια θύματα κοινωνικών συνθηκών, με μόνο εφόδιο το ένστικτο, θα εναντιωθούν στον καθωσπρεπισμό και το αποδεκτό εν αγνοία τους. Ένας άνδρας και μια γυναίκα.

Ποια είναι η βαθύτερη σχέση που τους δένει; Ποια είναι τα δικά τους όρια; Τα δικά τους πρέπει; Ένας άνδρας και μια γυναίκα αναζητούν και αναζητούνται, χαμένοι και παρόντες, τρομοκρατημένοι και επαναστάτες. Εν αγνοία τους γίνονται ήρωες μιας σπαρταριστής κωμωδίας, χρησιμοποιώντας τα υλικά της μεγάλης φάρσας που είναι η ίδια η ζωή. Δυο υπέροχα πλάσματα κλόουν ή πρωταγωνιστές του τσίρκο.

Ένας άνδρας και μια γυναίκα αναζητούνται. Ένας άνδρας και μια γυναίκα που έχουν τα κλειδιά της διπλανής μας πόρτας. Που μας λένε καλημέρα και που γνωρίζουν το μυστικό για να μας χαρίσουν γέλιο, να μας συγκινήσουν, να τους αγαπήσουμε.

Σημείωμα Σκηνοθέτη - Νίκος Σακαλίδης

Η «Αναζήτηση» του Παναγιώτη Μέντη είναι ένα έργο γλυκόπικρο και τολμηρό. Η σύγχρονη δραματουργία μας έχει συνηθίσει στα τολμηρά θέματα, που επιλέγονται συνήθως καλοπροαίρετα για να αφυπνίσουν το κοινό, αλλά που τις περισσότερες φορές έχουν σαν αποτέλεσμα απλώς να προκαλέσουν την περιέργειά του, αν όχι την -υποκριτική- δυσφορία του. Έχουμε δει και ακούσει πια τα πάντα, ή έτσι νομίζουμε. Στην πραγματικότητα δεν δεχόμαστε παρά μόνο πληροφορίες, έστω έντονες, που γρήγορα θα ξεχαστούν χωρίς να αφήσουν κανένα αξιόλογο ερέθισμα, και θα αντικατασταθούν από κάποιες άλλες. Ο Μέντης κάνει ένα έξυπνο κι έντιμο παιχνίδι με το δύσκολο θέμα του: πατώντας γερά στην ασφαλή ηθογραφική παράδοση των άξιων προκατόχων του, την ξεπερνάει υπονομεύοντάς την μέχρι του σημείου να την ανατρέψει με το διαβρωτικό χιούμορ του, που αγγίζει τα όρια του παραλόγου. Έτσι το έργο του ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, κι αυτό γίνεται με πλήρη συνείδηση. Έχουμε να κάνουμε μ’ ένα έργο βαθιά σατιρικό, που δεν χαρίζεται κι ασκεί καλοπροαίρετη κριτική, πάνω από όλα στην ανθρώπινη κατάσταση. Η ασφυκτική οικογενειακή συνθήκη, οι γεμάτες υποκρισία κοινωνικές συμβάσεις, η επιβεβλημένη μιζέρια της καθημερινότητας μπαίνουν στο στόχαστρό του.